Wilkołaki z Londynu. Tom I

Tallentyre nie mógł uwierzyć własnym oczom. Widział przed sobą coś najbardziej niezwykłego ze wszystkich rzeczy, jakie w życiu oglądał.
Futro raczej przylizane niż kudłate, bardziej pasujące do kota niż niedźwiedzia. Bez wątpienia szyja i tułów stwora były owłosione. A jednak twarz spoglądająca z góry na Tallentyre’a trudno było nazwać kocią. Była to raczej twarz ludzka: gniewna, warcząca, demoniczna, lecz o rysach należących jakby do pięknego kobiecego oblicza.