LUDZIE BEZDOMNI

Powieść Stefana Żeromskiego „Ludzie bezdomni” wpisała się do kanonu literatury polskiej od pierwszego wydania w 1900 roku. Głównym bohaterem powieści jest młody lekarz Tomasz Judym, który po skończeniu studiów i odbyciu praktyki w Paryżu postanawia poświęcić swoje życie zawodowe niesieniu pomocy innym, w szczególności najuboższym. Dzieje działalności społecznej doktora Judyma i opowieść o jego miłości do Joanny Podborskiej splatają się w „Ludziach bezdomnych” z rzetelną, niemal naukową analizą realiów życia polskiego końca dziewiętnastego wieku.

Mało który utwór literacki wywarł tak wielki wpływ na czytelników jak „Ludzie bezdomni”. Powieść okrzyknięto wielkim dziełem podsumowującym sytuację społeczno-moralną ówczesnej epoki, a równocześnie uznano za protest przeciwko niesprawiedliwości klasowej i niedoli najuboższych. Żeromski dzięki tej książce stał się duchowym wodzem pokolenia młodych ludzi startujących w dorosłość na początku dwudziestego wieku.